زمينه و هدف

يكي از اهداف مهم در سیاستگذاري حوزه سلامت تأمین عدالت در سلامت است. عدالت در سلامت به مفهوم پرهیز از تتاوت هاي  سیستماتیک و بالقوه قابل برطرف کردن در يک يا چند جنبه از سلامت در يک جمعیت و زيرگروه هاي اقتصادي، اجتماعي، دموگرافي و جغرافیايي است.

روش

اين مطالعه از طريق مرور ادبیات و متون علمي موجود و با بررسي مقاله ها، پايان نامه ها،گزارش ها و منابع موجود در پايگاه هاي اطلاعاتی داخلي و خارجي وکنفرانس برگزار شده توسط فرهنگستان علوم پزشكي با استفاده از کلید واژه هاي مرتبط، در محدوده زماني 10 سال گاشته انجام شده است. 

يافته ها

روند حرکت شاخص سیاست هاي بخش سلامت نتوانسته تغییر معني داري در جهت بهبود عدالت ايجاد کند. تبعیض در پوشش خدمات،  تبعیض در جنسیت، دسترسي به خدمات در مردم مناطق دور افتاده و عدم برخورداري از خدمات سلامت در اقشار کم درآمد با وجود دست آروردهاي  41 ساله انقالب و تأکید در برنامه هاي توسعه اول تا پنجم همچنان وجود دارد. با وجودي که طرح تحول توانست هزينه هاي خدمات بستري را کاهش  دهد؛ اما هزينه هاي عدالت در مشارکت مالي و شاخص هزينه هاي سلامت فقرزا همچنان بالا است

نتيجه گيری

کسري بودجه تكرارشونده در بخش سلامت نشان از عدم پايداري منابع مالي اين بخش دارد. ناهماهنگي هاي بین وزارت بهداشت،  درمان و آموزش پزشكي، وزارت اقتصاد و رفاه به عنوان يكي از عواملي است که ميتواند در عدم دستیابي به تأمین عدالت در سلامت مؤثر باشد. يكي  از راهكارهاي بهبود شاخص ها و کنترل هزينه ها در همه جوامع مديريت منابع محدود سلامت مي باشد. براساس قانون برنامه پنجم توسعه اجراي کامل برنامه پزشک خانواده و نظام ارجاع و گسترش پوشش بیمه ها ميتواند به ارتقاي عدالت در سلامت وکاهش هزينه ها از جیب مردم منجر شود